kunst in woorden proberen uit te drukken

Hierop reactie te geven is onmogelijk!

Dit vergt zoveel concentratie

Daarvoor moet ik me terug trekken in een onbewoonbare vallei.

Kunst bestaat alleen daar waar geen kunst is

Kunst is een vorm van compensatie voor het echte leven.

Daar waar het leven niet echt is, daar ontstaat kunst!

En denk daarbij voor het gemak maar even aan kunst-heup

Kunstbeen

Kunstarm

Die maak je alleen omdat er geen goede heup, geen been of arm is…

Zou iemand met een echt oog een kunstoog maken?

In het wezenlijk echte leven, bestaat geen kunst meer !!

Kunst is een zoeken naar wezenlijk leven

Ze compenseert met gedrochten als het leven te mooi, vals mooi is

Of levenloos overkomt.

Dan spreekt een gedrocht meer taal…

En toch lijkt het een kunstenaar soms de natuur levensecht te imiteren.

De vliegende vogel.

De energie in een race-paard…

De kunstenaar legt er soms meer in als zijn verbeelding op hol slaat.

Hij ziet iets wat er niet is…

Daar het een associatie middel voor mijn verbeelding was

Kunst heeft dan ook met associaties te maken

Associaties zijn als vertaalbruggen naar een ander beleven

Zo heb je dus in kort bestek al drie betekenissen voor kunst.

Kunst is nep!

Vervanging voor echt bij gebrek aan echt!

Kunst is associatie voor de verbeelding

Kunst helpt de verbeelding door associaties of beide omgekeerd

Associaties helpen de verbeelding op gang

Kunst is ook ZIEN!

Er kan geen kunst  zijn die je maakt zonder te zien!

En zo kan ik nog heel een tijdje door filosoferen over kunst

Bijvoorbeeld: Kunst is Bedrog!

Ja, er bestaat ook kunst die bedrog is

Puur bedrog!

Maar daarover een andere keer

Mijn tijd is op!

En kunst vergt …tijd.!

(Ik beland zo nog bij Einstein!)

Maar ik wil het ergens afronden: God is de grootste kunstenaar

God bezit de grootste Creativiteit!

Vergeving, schaamte is een vorm van Creatieviteit

Hiermee doorbreekt God de visieuze cirkel van zonde en dood

Herschept Hij verloren Leven, een verloren wereld

De verloren mens

En een verbroken relatie

 

Genovera

Ps Ik kan zo wel eindeloos doorgaan

Kunst  en verlangen

Kunst en geloof

Kunst en hoop

Kunst en liefde

Kunst en ontbering

Kunst en leven

Kunst met en zonder de mens

Etc, etc.

A sense of art in words try to express

To giver response for this is impossible!
This requires much concentration
For that I retreat into an uninhabitable valley.
Art exists only where there is no art
Art is a form of compensation for real life.
Where life is not real, there arises art!
And thinking for convenience but equally to art-hip
Art Leg
Artificial arm
Who do only because there is no good hip, no leg or arm ...
Would someone with a real eye make an artificial eye?
And the real substantial real life, there is no art more!
Art is an essential quest for life
She compensates with monsters like life too beautiful, beautiful false
Or inanimate happens.
Dan speaks a language freak more ...
And yet it seems an artist sometimes nature lifelike imitation.
The flying bird.
The energy in a race-horse ...
The artist explains sometimes more if his imagination run wild.
He sees something that is not there ...
Since an association means my imagination
Art has also to make associations
Associations are like bridges translation to another experience
So you have thus briefly all three meanings of art.
Art is fake!
Substitute for genuine lack of real!
Art association for the imagination
Art helps the imagination by associations or both inverted
Associations help the imagination in motion
Art is also SEE!
There can not be art you make without seeing!
And so I can quite a while philosophizing about art
For example: Art is Cheating!
Yes, there is also art that deception is
Pure deception!
But more about that another time
My time is up!
And art ... takes time.!
(I ended up as yet with Einstein!)
But I want it somewhere completion: God is the greatest artist
God possesses the largest Creativity!
Forgiveness, shame is a form of creatieviteit
Thus breaking the vicious circle of God, sin and death
He recreates life lost, a lost world
The lost person
And a broken relationship

Genovera

Ps I can be indefinitely
Arts and desire
Arts and Faith
Art and hope
Art and love
Arts and deprivation
Art and life
Art with and without the man
Etc, etc.

(tekst van Genovera)

23 mei 2012 Genovera toen zij 4 jaar oud was

Tekst  Genovera:

Wees een licht, niet een rechter

Wees een voorbeeld, niet een criticus

Wees een deel van de oplossing,

Niet een deel van het probleem

 

Expositie

van links naar rechts Hans, AH  kok Niels en ingeneur Maarten

(helaas is Kok Niels in 2012 zeer onverwacht overleden, Hij was een man die in zijn eentje een belangrijke sfeer in die hele grote XL-Albert Heijn wist te maken.Sommige mensen kunnen dat en die zul je altijd missen wanneer ze plotseling niet meer rond lopen)

 

 

Opvallende markeersysteem van Genovera

Wie ooit een brief van Genovera krijgt, zal het opgevallen zijn dat de nummering altijd zeer uniek te noemen is. Ik heb zelden zo´n grote verscheidenheid aan nummeringen aangetroffen, maar ik moet zeggen dat het zeer handig is om het weer bij elkaar te kunnen vatten. Soms zullen er hier en daar typefouten nog kunnen staan het zou prettig zijn als je dit even laat weten viaa meldingen.

 

De eveloppe

meerdere keren werd ik al verrast door de enveloppe van een brief van Genovera. Deze waren soms erg dik aangezet in rijm en met zelfbedachte uitdrukkingen zoals `tafelheer` en `koffietafeldame` ondertekend door een greule van leut tot lot

kortom woordspelingen die zeer zeker op mijn lachspieren konden werken.

Dat ging dan zo:

 

Hoogheid Hans de Groot(se)

A.H. tafelheer van het (AH) Appie-tafelgenootschap.

( p/a Louis Bouwmeesterstraat 82 – Rijswijk)

afzender: A.H. koffietafel dame

freule van leut tot lot

 

Na vrijheid en gebod, zal ik gewagen het is misschien een antwoord op diverse vragen

En als het niet beklijft

Uw tijd verdrijft

Dan blijft alsnog de koffie over

(al is dit toch een vitamine-rover (o.a. vitamine B)

 (Helaas geschreven in haast!)

verzamelde teksten van Genovera

Geestelijke teksten

Regelmatig tref ik Genovera aan bij het copieerapparaat. In een zee van papieren wil zij dan graag orde scheppen en van dingen die zij gelezen heeft en waar misschien wel geen uitgave meer van bestaat bewaren voor het nageslachte. Een van die teksten vond ik op een A3 papier, waarbij zij alle stukjes zorgvuldig bij elkaar had willen zoeken en er met de hand de vertaler bij had genoemd. Want publiceer je ergens een mooie tekst dan hoort de naam er natuurlijk bij en uit de volgende tekst, gaat het om het 17e hoofdstuk van een boek dat mij onbekend is, maar dat in iedergeval een bijzondere tekst is over de verdraagzaamheid tegeover andermans gebreken.

Verdraagzaamheid tegenover andermans gebreken

Wat wij bij onszelf of bij anderen niet verdrage, totdat het zoo wellicht beter is, ten einde ons geduld op de proef te stellen; want zonder een dergelijke beproeving hebben onze zognaamde verdienstelijke handelingen niet veel om het lijf. Toch moeten wij  bij zulke moeilijkheden God bidden, dat Hij zich verwaarde ons bij te staan, opdat wij ze willig op ons nemen.

Wanneer wij iemand meer dan eens gewaarschuwd hebben, maar hij doet net, of hij niets hoort, moeten wij niet verder twist met hem zoeken, maar het alles opdragen aan God, opdat Zijn wil geschiede en Hij, die immers als geen ander bij machte is, het kwade in het goede te veranderen, in al Zijn knechten tot Zijn eer kome. Laten wij ons best doenlijdzaam te zijn in het verdragen van anderer gebreken en zwakheden. Want ook wij bezitten ze in grooten getale en anderen moeten ze verdragen van ons. Wanneer wij onszelf al niet kunnen maken, zooals wij zouden willen zijn, hoe kunnen wij dan verlangen, dat een ander precies zoo zou zijn, als wij het graag zouden willen hebben? Anderen zien wij graag volmaakt, maar zelf willen wij niets doen om onze gebreken te verbeteren.

Wij willen, dat anderen streng worden terechtgewezen, maar zelf willen wij van geen terechtwijzingen hooren, Wij maken bezwaar tegen de groote vrijheid, die anderen zich veroorloven, maar intusschen willen wij niet, dat ons iets onthouden wordt van hetgeen wij begeeren. Anderen willen wij door allerlei voorschrften aan banden leggen, maar zelf dulden wij niet, dat ons ook nog maar een enkele beperkende bepaling wordt opgelegd. Uit dit alles blijkt wel heel duidelijk, hoe zelden wij den naaste en onszelf met denzelfden maatsf meten. Indien wij allen volmaakt waren, wat zouden wij dan nog om Gods wil van elkander hebben te verduren?

Nu heeft God echter beschikt, dat wij moeten leeren elkanders lasten te dragen (Gal. 6:2), want ieder heeft zijn gebreken en moeilijkheden en niemand bezit voldoende wijsheid om er op eigen gelegenheid uit te komen. Wij moeten daarom elkander wederkeerig dragen en verdragen, elkaar troosten, en elkaar werkeerig helpen, voorlichten en vermanen zonder onderscheid des persoons,

Wat iemand als geestelijk leven mensch werkelijk waard is, komt in geval van tegenspoed het best aan den dag. Want het zijn niet de omstandigheden, die den mensch zwak maken, zij brengen slechts aan het licht, hoe het feitelijk met hem gesteld is. O, wie slechts een bonkje van de are liefde had, die zou beseffen, dat al het aardsche vol ijdelheid is.

Uit: Thomas  A. Kempis ± 1535  (vertaling: Roel Houwelink)

Daarom verliezen wij de moed niet,

maar al vervalt ook onze uiterlijke mens,

nochtans wordt de innerlijke van dag tot dag vernieuwd.

Want de lichte last der verdrukking van een ogenblik

bewerkt voor ons een alles verre te bovengaan eeuwig gewicht van heerlijkheid,

daar wij niet zien op het zichtbare,

maar op het onzichtbare;

want het zichtbare is tijdelijk,

maar het onzichtbare is eeuwig

(2 Korintiers 4:16-18)

Tegen lasterpraat

Mijn zoon, laat het u niet ergeren, indien sommigen kwaad van u denken en dingen zeggen, die gij liever niet hoort. Want over uzelf moet gij nog slechter denken en niemand zwakker achten dan uzelf. Wanneer gij met God wandelt, zult gij niet veel waarde hechten aan dergelijke uitgestrooide woorden. Het is geen geringe wijsheid, om te zwijgen op het moment, waarop u kwaad overkomt en in te keren tot een heilige om u door het oordeel der mensen niet van uw stuk te laten brengen. Laat uw innerlijke rust niet staan en vallen met hetgeen de mensen over u zeggen. Want  hetzij zijzij goed of kwaad over U spreken, gij zijt er geen ander mens om. Waar vindt gij de ware vrede en de ware roem? Is het niet bij de heilige? Wie er niet op uit is om aan mensen te behagen en wie aan de andere kant niet schroomt hun, wanneer het nodig is, te mishagen, die zal grote innerlijke vrede genieten.

Tegen het onjuiste oordeel der mensen

Mijn zoon, hecht u met uw ganse hart aan de Heer en vrees het oordeel der mensen niet, wanneer uw geweten zuiver is en zonder blaam. Het kan volstrekt geen kwaad en het is zelfs niet zonder nut voor het heil van onze ziel dergelijke dingen te ondergaan. Daaren boven zullen zij generlei moeilijkheden bezorgen aan een ootmoedig jong kind dat meer op God dan op zichzelf vertrouwd. De meeste mensen houden er van om mooie praatjes op, maar verdienen daarom ook maar heel weinig geloof. En buitendien is het niet mogelijk het allen naar de zin te maken. Zelfs voor Paulus, die zijn best deed om allen in de Here welgevallig te zijn en die allen alles is geweest, betekende het al zeer weinig dat hij door een menselijk gericht beoordeeld word. (Kor, 9:22 en 4:3)

 

Come to Me

When you are hurting,

Come to Me and I will

Bind your wounds.

When you need to be assured, come to Me

And I will give you

My embrace

When you can no longer

Go on, come to Me

And I will carry you.

When you need comfort,

Come to Me and

I will wipe your tears.

When you are uncertain of My Love,

Come to Me and I will speak my heart to you

Always remember that in your need

You are coming to the One who came for you

 

 

Kom tot Mij

 

Ook wanneer je pijn hebt of beschadigd bent,
Kom tot Mij
En ik zal dan je wonden verbinden en verzorgen

Wanneer je vertwijfeld bent in je leven en je geen raad meer weet,

Kom dan tot Mij en ik zal je omhelzen

Wanneer je niet meer kunt
Geef de moed zeker niet op en kom tot mij

En ik zal je dragen als mijn kind

Wanneer in een groot verdriet ondersteuning en bemoediging nodig hebt

Kom tot mij en ik zal je tranen drogen

Wanneer je onzeker zult zijn over Mijn Liefde, ·Kom dan tot Mij en Ik zal met mijn hart tot je spreken
Onthoud altijd dat je zult komen bij de gene

Die er speciaal voor jou gekomen is

 

 

Gevoelens van een ongehuwde moeder van 34 jaar

Ik voel me diep ongelukkig. Ik weet geen raad. En de onzekerheid in me is groot.

Alles doet me pijn. Maar dat is goed, want dan heb ik nog een prikkel om te huilen.

Ik heb ook veel momenten dat ik helemaal niets voel. Ik zit dan steenkoud als een klompje in elkaar gepropt, passief, wachtend op iets dat mijn motor in beweging zet, omdat ik het zelf niet kan.

Van nature ben ik creatief, vrolijk en positief. Maar ik word ouder en mijn lichaam is veel gauwer moe. En ik heb verhoudingsgewijs veel meer tijd nodig me te herstellen dan vele anderen van mijn leeftijd. Ik wil meer dan ik kan. En ik kan meer dan ik doe. Toch heb ik door onzekerheid en verwardheid niet weet in welke richting ik moet handelen en dus niets doe. Deze constant knagende pijn vreet mij aan. Ik moet er iets aan doen, want niemand anders doet er iets aan: Je zou met iemand kunnen praten. Je zou het ook aan het papier kunnen toevertrouwen: Schrijven dus! Slapen gaan is ook een middel. Werken ook! En soms… als je het kunt opbrengen….Je lichaam in een weldadige warmte brengen…kruiken of een warm bad…dat heeft soms invloed op je geest…als je helemaal niets anders meer weet. Ik heb alles al geprobeerd. De ene keer dit. De andere keer hielp iets anders. Het hielp meestal tijdelijk…. Maar.. het hielp….

Nu voel ik dat ik moet gaan schrijven, want ik weet uit ervaring: als mijn gedachten op papier staan vind ik ze minder belangrijk dan wanneer ze in en aan mijn hart knagen. Het is goed dat ik af en toe iets uit mijn hart haal en het elders deponeer. Ik moet van mijn hart niet de enige opslagplaats maken van alles wat me bezighoudt. Dan wordt ze te vol. Af en toe ballast afgooien. Daar ben ik nu mee bezig. Waarom ga je niet praten? Dat gaat toch vlugger, zou je zeggen: Iemand opbellen. Dat doe ik maar in twee gevallen:

1. Als ik zo radeloos ben dat ik helemaal geen woorden meer heb en alleen nog kan huilen, zodat ik tegen de ander niets HOEF te zeggen en mijn huilen voldoende communicatie voor de ander is om te snappen dat ik in geestelijke nood ben.
2. Als ik nog voldoende kracht heb om me op de ander in te stellen, en het gevoel heb dat ik hem of haar nog een wederwoord of repliek kan geven.

Heb ik niet voldoende kracht daartoe, maar ben ik weliswaar toch ook nog niet aan de grenzen van mijn radeloosheid maar zweef ik er zo tussen in met een knagende pijn in mijn borst, dan gebruik ik het papier, want bij het opschrijven heb je de TIJD die je bij een gesprek niet hebt, Bij een gesprek moet je vaak zo niet terstond dan toch wel binnen een minuut je wederwoord hebben. Als je schrijft kun je desnoods tien minuten voor je uitstaren om iets te overdenken. En wie wil er nu tien minuten lang met de telefoonhoorn aan de haak blijven luisteren naar iemand die ….Zwijgt. En slapen kan ik alleen als ik erg uitgeput ben. Anders vind het zonde van mijn kostbare tijd. Omdat ik al niet zo snel ben. En elke seconde van de dag eigenlijk hard nodig heb om de meest noodzakelijkste karweitjes te doen. Mijn noodzakelijke creatieve uitingen niet eens meegerekend… Ik behoor tot het soort mensen dat pas echt kan ontspannen als ze klaar zijn met hun dagelijkse plichten. Daarom kan ik in eigen huis nooit ontspannen omdat ik nooit de grenzen van mijn taak zie, terwijl als ik bij een ander ben waar men mij die grenzen stelt, ik mij makkelijk kan ontspannen. Slapen kan ik ook als ik helemaal geen andere oplossing weet, een soort vlucht dus in de slaap. Toch kan dit ook tijdelijk helpen.

Tenslotte blijft er over als remedie als je diep ongelukkig bent: Werken. Dit helpt soms weldadig. Maar ook niet altijd. Als je verward bent en onzeker, werk je slecht en langzaam. En als je al zo moe bent door piekeren schiet je eveneens niet op met je werk. En als het werk niet vlot wil lukken is dat een extra reden om neerslachtig te zijn. Je doet veel langer over alles dan normaal. Dut zeg ik in zo’n geval vaak tegen mezelf: Eerst maar eens goed uitrusten dan zal ik me er morgen goed bij voelen als het werk zo vlot lukt. Dat geeft me dan weer moed. Slechts in een geval neem ik een warm bad en leg ik een stel warme kruiken om me heen: Als ik doordat ik steenkoud ben, tot geen enkele actie kan komen en passief zit te staren als een auto die volkomen intact is, maar die niet rijden kan omdat niemand erin zit en het contactslot aanzet. Als ik me zo “dood” voel maak ik mezelf “levend” met heet water. Dat helpt! (als ik het initiatief daartoe kan opbrengen.) Al die dingen helpen slechts tijdelijk. Zo kom ik door het leven: Mezelf vastklampend –als iemand die een rivier met stroomversnellingen doorwaadt – van de ene steen aan de andere. En steeds op het nippertje lukt het me om me vast te klampen, glijd ik nog net niet uit… Zo’n leven is op den duur zeer vermoeiend. Toch mag ik het niet opgeven. Toch mag niemand tegen mij zeggen: “Jij kunt het niet”, want ik MOET VOORT En een beetje geluk heb ik altijd: Als ik fysiek niet veel waard ben, moet mijn geest een handje helpen en zeg ik tegen mezelf: “Doorzetten!” al gaat het nog zo langzaam, al heb je nog zoveel kritiek.

 

 Een andere keer als mijn geest dreigt in te storten, vegeteer ik alleen op mijn lichamelijke functies, tijdelijk. Maar soms zit ik zowel lichamelijk als geestelijk volkomen op het nulpunt. En afhankelijk van in welk “stadium” ik me bevind, gebruik ik afwisselend de “hulpmiddelen” of de “stenen” - van de rivier” waar ik mij aan vastklamp:

• praten met iemand
• schrijven
• werken
• slapen
• of “warmtetherapie”” (Een heel enkele keer)

Op dit moment zal schrijven mij het beste helpen, want huilen dan ik niet en ik ben te moe om te praten en heb teveel pijn om te slapen en ben te onrustig en te moe om efficiënt te werken. Met schrijven kan ik stoppen wanneer ik wil. Ik heb zitten piekeren waar ik zal gaan schrijven: In de kamer waar de kinderen slapen trekt mij het meest aan, want dan ben ik dicht bij hen en voel de warmte van hun lichaampjes, maar ik durf het niet omdat ik ze niet wil wakker maken. De andere kamer er vlak naast zou ik kunnen zitten, maar ze stoot me af omdat er niemand anders inzit… Hoewel ik op andere momenten graag alleen ben, huiver ik van die kamer waarin ik de enige ben… Ik aarzel sterk of ik bij de kinderen of hier alleen moet gaan tikken. Er zit toch alleen maar een deur tussen…maakt dat nu zo’n verschil….    Die ene deur…..? Wat mankeert mij dat het voor mij een verschil is als tussen hemel en hel….!  Als een magneet trekt de kamer van de kinderen mij aan, terwijl ik huiver over mijn hele lichaam als ik eraan denk in de lege kamer ernaast te moeten zitten… en ik heb vlug het licht van mijn slapende kindertjes uit gedraaid om de kamer er minder aantrekkelijk te doen uitzien en nu zit ik hier in de lege kamer. Ik tracht het me gezellig te maken met een intiem schemerlampje naast me… (op de ronde tafel) Nu zit ik hier achter de schrijfmachine te denken hoe ik nu eindelijk eens onder woorden kan brengen wat de laatste tijd zo aan me knaagt. Gelukkig dat ik nu een schrijfmachine voor me heb en geen mens, want nu kan ik rustig zeggen: “Morgen maar verder, nou kan ik niet meer, ik ben dood en doodop van alles wat ik de laatste dagen heb meegemaakt: en nog moet doen.”

 

Eerst slapen

VEILINGS-VERHAAL